ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ

Ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το Εγχειρίδιο μου Ολιστική Παιδαγωγική Πιάνου…

Στο μοντέλο ολιστικής εκπαιδευτικής προσέγγισης κατ’ αρχήν ο άνθρωπος προηγείται του στόχου.

Ο άνθρωπος, είναι πιο σημαντικός από την εκπλήρωση του στόχου και η εμπειρία καθώς και τα θεωρητικά συγγράμματα στους τομείς της παιδαγωγικής, διδακτικής και εξελικτικής ψυχολογίας αναφέρουν ότι δεν μπορεί να υλοποιηθεί δράση με επιτυχία, αν δεν υπάρχει πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου για αυτήν.

Η καθημερινή πρακτική, επιβεβαιώνει πως η συνεργασία, η «εμπαθητική» και «περιπτυξιακή» κατανόηση του άλλου είναι πάντα το ζητούμενο στην εκπαίδευση. Η παιδαγωγική Σχέση, αν και βρίσκεται σε εξέχουσα θέση στη στοχοθεσία των σύγχρονων αναλυτικών προγραμμάτων, ωστόσο παραμένει κατά βάση στα χαρτιά. Οι εκπαιδευτικοί προτιμούν την ανεξαρτησία από την αλληλεξάρτηση, και το δασκαλοκεντρικό μοντέλο παρά το ομαδοσυνεργατικό και βιωματικό το οποίο απαιτεί μια εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία και άλλου τύπου δεξιότητες στην εφαρμογή του.

Η λειτουργία της εκπαιδευτικής πράξης μέσα από τις αρχές της ανθρωπιστικής και ολιστικής μου προσέγγισης είναι διττή: Πέρα από το σεβασμό και την προτεραιότητα που δίνω στο παιδί, και όχι στον στόχο, αναγνωρίζω τη δυνατότητα που το ίδιο το παιδί έχει, για την εκπλήρωση και την ικανοποίηση των αναγκών του. Το υποστηρίζω στην ανάπτυξη και εξέλιξη του, ενώ παράλληλα, του γνωρίζω μέσα από την καλλιέργεια και την εδραίωση κοινωνικών δεξιοτήτων, πως η ατομικότητά του είναι μέρος του όλου. Έτσι, μέσα από αυτή τη διαδικασία, το παιδί μαθαίνει να θεωρεί το ατομικό συμφέρον μέρος του όλου, και ξεφεύγει από την απλή ικανοποίηση των συμφερόντων και αναγκών, αδιαφορώντας για το σύνολο.

Σύμφωνα με τα διάσημα μοντέλα μικροδιδασκαλίας των Roger, Buber, Argyle, Brown, Vygotsky, Dewey, Rousseau κλπ βασίζω τη διδασκαλία μου πάνω στο τρίπτυχο Σχεδιασμός-Διεξαγωγή-Αποτίμηση, υπογραμμίζοντας ότι το παιδί μαθαίνει μέσω των εμπειριών άλλων, επομένως οι κοινές δραστηριότητες με εμπειρότερα άτομα και η μαθητεία δίπλα τους αποτελούν μαθησιακές δραστηριότητες.

Ταυτόχρονα αποποιούμαι τον απαρχαιωμένο ρόλο της ”αυθεντίας”, γιατί στην πράξη πια, εγώ και η μαθητές μου είμαστε συνεργάτες, συνοδοιπόροι και μαθητευόμενοι. Αντλούμε εμπειρία ο ένας από τον άλλο. Αλληλεπιδρούμε. Μοιραζόμαστε εμπειρία και γνώσεις. Αξιολογούμε μαζί τι «τρέχει» καλά και τι όχι και κρατάμε τις καλές και λειτουργικές πρακτικές.

Με ενδιαφέρει η ουσία της εκπαιδευτικής παρέμβασης, που είναι οι διανθρώπινες σχέσεις και όχι η ‘εικόνα’ μου. Αποποιούμαι το ρόλο του εκπαιδευτικού που καταξιώνεται μέσα από το πλήθος των φωτοτυπημένων σελίδων, τον όγκο των εργασιών για το σπίτι, τις γιορτές που στήνονται για να δουν οι άλλοι, χωρίς επικοινωνία και με το άγχος που επιφέρουν αυτά στα παιδιά και σε εμένα.

Η ανθρωπιστική και ολιστική μου προσέγγιση στην μουσική εκπαιδευτική διαδικασία συνάδει με το ενδιαφέρον των παιδιών και το σεβασμό για τον Άνθρωπο, και είναι προσαρμοσμένο στις δυνατότητες του κάθε μαθητή μου ξεχωριστά, ώστε η διδασκαλία μου να δημιουργεί ένα υγιές και χαλαρό περιβάλλον χαράς και δημιουργίας για τους μαθητές μου και εμένα.

Μαθητές και δάσκαλος βιώνουμε μαζί τη συστημική αλληλεξάρτησή μας και παράγουμε υλικό για επεξεργασία αυτοβελτίωσης. Μέσα από αυτή την εκπαιδευτική διαδικασία, μαθαίνουμε να είμαστε όλοι ξεχωριστοί, αλλά ταυτόχρονα μέρος του όλου και εργαζόμαστε για αυτό.

Ότι ισχύει για τους μαθητές μου ισχύει και για εμένα και το αντίθετο. Παίζουμε καθη- μερινά με τους ρόλους μας σε ένα πρόγραμμα μαθητείας. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο, κουβεντιάζουμε, επιλέγουμε από κοινού τι θα μάθουμε σήμερα, ποιά κομμάτια θα παίξουμε, σε ποιές ομάδες θα χωριστούμε, ποιοί είναι βοηθοί, ποιοί είναι συν-διδάσκαλοι, ποιοι θα βοηθήσουν ποιούς, ποιοί θα συνεργαστούν με ποιούς, ποιοί είναι πιο χρήσιμοι και σε ποιό κομμάτι του μαθήματος, κλπ.